Inter omnes ystoriographos veteris ac novi testamenti Moyses sanctus obtinet principatum, qui divino spiritu prophetie Hebraicis litteris, quarum Deo revelante ipse auctor extitit, mundi descripsit exordium, et prime etatis ac secunde facta mirabiliora necnon et patriarcharum gesta nobis adduxit in medium. Huius exemplum imitati sunt Ihesu Navae, Samuhel et David, quorum primus Iosue librum, secundus et tercius regum historias conscripserunt. Ex hoc igitur liquido potest colligi quia revera Deo sit acceptabile, ut ad notitiam fidelium suorum litteris commendetur, cum in terra peragit, quod prefixis temporibus fieri disposuit, aliquod opus mirabile. Sed post creationem mundi quid mirabilius factum est preter salutifere crucis misterium, quam quod modernis temporibus actum est in hoc itinere nostrorum Iherosolimitarum? Quod quanto studiosius quisque advertet, tanto uberius intra mentis sue dilatatos recessus obstupescet. Hoc enim non fuit humanum opus sed divinum; et ideo litterali compaginatione commendari debet notitie tam praesentium quam futurorum, ut per hoc et spes in Deum Christiana magis solidetur, et laus eius in eorum mentibus vivacior incitetur. Nam quis regum aut principum posset subigere tot civitates et castella, natura, arte, seu humano ingenio premunita, nisi Francorum beata gens, cuius est Dominus Deus eius, populus quem elegit in hereditatem sibi? Inferat ergo nobis Dei sapientia quod ad laudem sui nominis proferamus; et sciant qui hec legerint vel audierint, quia nichil frivoli, nichil mendacii, nichil nugarum, nisi quod verum est enarrabimus.