Każde z trzech opowiadań zamieszczonych w tomie ‘Twixt Land and Sea jest osobną historią, osobnym arcydziełem, a ponadto pierwotnie każde z nich ukazało się oddzielnie: A Smile of Fortune: Harbour Story w 1911 roku (,,London Magazine”), The Secret Sharer: An Episode from the Coast w 1910 roku (,,Harper's Magazine”, pierwszy tytuł brzmiał: The Secret-Sharer: An Episode from the Sea), Freya of the Seven Isles: A Story of Shallow Waters w 1912 roku (,,The Metropolitan Magazine”, bez podtytułu). A jednak połączenie ich w jeden zbiór opatrzony wspólnym tytułem, nie będącym jedynie techniczną nazwą czy tytułem jednego z opowiadań przeniesionym na cały tom, jak to bywało w przypadku wcześniejszych wydań opowiadań (np. Tales of Unrest, Youth: A Narrative and Two Other Stories, Typhoon and Other Stories, A Set of Six), sugeruje, że łączy je coś więcej niż tylko decyzja edytorska. Nie tylko fabuła każdego z nich rozgrywa się w strefie pomiędzy lądem a morzem, której topografię określa ów tytułowy zwrot, ale też w każdym pojawiają się podobne motywy, analogiczne strategie narracyjne i wreszcie pewna wspólna wizja świata.

Do wszystkich też w jakiś sposób odnosi się trzeci składnik angielskiego tytułu, słowo ‘twixt, będące skrótem wyrazu betwixt, który można oczywiście tłumaczyć jako ,,pomiędzy”, ale wtedy znika sugerowana przez angielskie słowo ‘twixt podwójność. Słowo to pochodzi od protogermańskiego złożenia twa (dwa) i -isk/-ish (formant przymiotnikowy), oznaczającego ,,podwójny”, które potem przyjęło w staroangielskim formę betweox, a z niej powstało współczesne betwixt5. Owa podwójność zawarta w tytule zbioru wydaje się nie dotyczyć tylko podstawowej opozycji lądu i morza, da się ją bowiem zauważyć także w konstrukcji poszczególnych światów przedstawionych i postaci je zaludniających.

O spójności tych trzech opowiadań świadczą też doprecyzowane w ich tytułach miejsca akcji: port, wybrzeże i płytkie morza. Wszystkie one reprezentują sugerowane przez tytuł bycie pomiędzy lądem i morzem. Port przynależy zarówno do lądu, jak i morza, wybrzeże nie jest ani tylko lądem, ani tylko morzem, płytkie morze nie jest morzem do końca, gdyż jego ,,morskość” naruszana jest przez stałą obecność płycizn, mielizn i dna. W zaproponowanym przez autora układzie widać też pewną konsekwencję, pewien ruch od portu przez wybrzeże w stronę płytkiego morza. Być może ta swoista logika przestrzeni, w której oddalamy się od lądu, ale równocześnie nie zbliżamy do pełnego morza, pełni tutaj jakąś istotną funkcję, nie tylko dla poszczególnych opowiadań, ale też dla współtworzonej przez nie całości.