CAPITULARY NO. 142

Introduction and manuscripts

This edition is based on that provided by Boretius, but includes a manuscript Boretius missed, Sélestat 14 (104). It compares only the three ninth-century manuscripts, that is BN Lat. 10758, BN Lat. 4632, and Sélestat 14 (104). The other two extant manuscripts are direct copies of BN Lat. 10758. Further, it follows diplomatic, rather than critical principles, presenting the text of the Autramnus manuscript, BN Lat. 4632, the earliest extant, as the base text. Commentary on this edition can be found in the main body of the text, in Chapter 3.

The codices are labelled:

Par: BN Lat. 10758

Aut: BN Lat. 4632

Sel: Sélestat 14 (104)

The text

1. De capitulo primo legis Salicae, id est de mannire.

De hoc capitulo iudicatum est, ut ille qui mannitur spatium mannitionis suae per quadraginta noctes habeat.

Et si comes infra supradictarum noctium numerum mallum suum non habuerit, ipsum spatium usque ad mallum comitis extendatur, et deinde detur ci spatium ad respectum ad septem noctes; exinde non noctium spatia, sed proximus mallus comitis ei concedatur

2. De XI capitulo legis Salicae. Si quis servum alienum occiderit vel vendiderit vel ingenuum dimiserit, mille quadringentis denariis, qui faciunt solidos triginta quinque, culpabilis iudicetur.

De hoc capitulo iudicatum est ab omnibus, ut, si ille servus qui iniuste venditus vel ingenuus dimissus apparet, non alter pro eo in loco illius restituatur; quia dixerunt aliqui, quod idem servus, qui ingenuus dimissus fuerat, denuo ad servitium redire non debeat: sed pristino domino et servitio restitutus fiat, iudicaverunt.

3. De XIIII capitulo legis Salicae. Si quis ingenuus ancillam alienam in coniugiam acceperit, ipse cum ea in servitio inplicetur.

De hoc capitulo iudicatum est ab omnibus, ut, si ingenua femina quemlibet servum in coniugium sumpserit, non solum cum ipso seruo in servitio permaneat, sed etiam et omnes res quas habet, si eas cum parentibus suis divisas tenet, ad dominium cuius servum in coniugiam accepit perveniat. Et si cum parentibus suis res paternas vel maternas non divisit, nec alicui quaerenti respondere nec cum suis heredibus in rerum paternarum hereditate ultra divisor accedere possit. Similiter et si Francum homo alterius ancillam in coniugium sumpserit, faciendum esse iudicaverunt.