Terwyl Dingiswayo besig was om die volke te verstrooi, het Senzangakhona ’n baie ongelukkige bestaan gevoer, aangesien hy die een was wat Dingiswayo sedert hul jongelingsjare ’n lewe gelei het, en hom in der waarheid dood wou hê. En nou, terwyl hy sien hoe Dingiswayo en sý seun Chaka besig was om opgang te maak en die volke te verneder, het hy gebewe van vrees in die verwagting dat Dingiswayo wraak sou neem. Bowendien het Dingiswayo hom nooit genooi om deel te neem as hy die wapen opgeneem het, of gevra dat hy na sy belange tuis moet omsien as hy tydens sulke tye afwesig was nie.

Sy vroue het hulle bes gedoen om Nandi se naam uitgewis te kry onder die vroue van Senzangakhona, sodat sy bloot as ’n byvrou beskou moes word as haar naam wel genoem moes word. Mfokazana het hard probeer om die hart van die volk te verower. Hy het aan die mense beeste geskenk, sy strawwe in die hof lig gehou, en hy het selfs die verantwoordelikhede van die volk verminder, soos om vir die koning te saai en te skoffel. Hy het homself een met sy mense gemaak, iemand wat met hulle meegevoel gehad het, sodat die dag as Senzangakhona skielik te sterwe sou kom, hulle hom moes onthou.

Chaka het hom rustig besig gehou waar hy daar by Dingiswayo gewoon en die verloop van sy lewe oordink het. En nou was alle twyfel daarmee heen dat hy beslis die koningskap van sy vader sal kry, want alles wat Isanusi belowe het, het gebeur soos hy voorspel het, en Chaka het hom ten volle vertrou. Ndlebe het naby hom vertoef, sorgeloos op sy maag gelê en gegrinnik terwyl die vlieë ongehinderd in en uit sy mond loop, en met die kwyl wat uit sy mond drup en stadig grond toe val, het hy gelyk soos die idioot onder idiote; hy het gesnork as hy in die middel van die dag aan die slaap val, soos ’n ding wat dood is.