Onder al die susters van Dingiswayo was die een wat hy die liefste gehad het, die laaste kind wat uit sy moeder gebore is, die kgorula. Sy het baie soos die suster gelyk wat net ouer as hy was en hom gered het die dag toe sy saam met sy ouer broer, Tana, gesterf het. Hierdie twee kinders het op mekaar getrek soos ’n tweeling, selfs in hulle manier van praat. Daarom was Dingiswayo vir hierdie een wat oorleef het, baie liewer as die ander, nie soseer omdat sy uit sy moeder se skoot gekom het nie, maar omdat hy in haar gesig die gesig gesien het van die een wat dood is. Haar oë, wange, ore, stem, houding, maniere, alles was soos die een wat oorlede is, wat haarself opgeoffer het om hom uit ellende en van die dood te red. Haar naam was Noliwa; sy was wonderlik beeldskoon, en die uitnemendste van haar skoonheid was haar wit, vriendelike en sagte hart. Almal wat haar geken het, het gesê Nkulunkulu het sekere dinge deur haar geopenbaar, sodat sy kinders in haar buitengewone skoonheid en haar sagte, liefdevolle oë die skoonheid en onuitspreeklike liefde van hulle Skepper kon herken, sodat hulle in Noliwa die volmaakte, ongeskonde vrou kon sien, en die volmaaktheid van Nkulunkulu kon verstaan. Dalk is dit as gevolg van haar skoonheid dat die Basotho ’n legende het wat vertel van die meisie wat weens haar skoonheid, so word gesê, nie na buite mog gaan nie, want as sy dit sou doen, sou daar niemand op die lande wees om die werk te doen nie, en die veewagters sou geweier het om die vee te gaan oppas, almal sou hulle gehaas het na waar sy haar bevind om hulle oë met haar skoonheid te voed.

Noliwa het Chaka wonderbaarlik liefgehad. As daar kana gespeel is, het sy egter nie deelgeneem nie. Sy het haar ook nie na die huise begeef waar dit gespeel is nie, want by die kana het Chaka, die een wat haar bekoor het, altyd eenkant bly staan.