How good is God! Here I am still,
Free from complaint and free from moan,
As had I from a short death risen.
Would I had risen too from sin,
My constant death in life. O Lord,
Crown this your favour with yet more:
And let my self not sleep too long.
Once for three days your friend did sleep
And stank the fourth day when he rose.
How stands it with my flesh corrupt,
And with my fouler soul within?
They stink alike to every sense,
Offend your nose as well as mine;
And so, my Lord, it cannot be
But that this spark of life afresh
Was given me to spend by you.
So my two eyes are not closed;
You make me open one of them:
I dream not, for I see my dreams
Come before my open eyes,
And tell them through to you, my Lord,
And throw them down before your feet
Like the foul rags of those limbs which
Have moved to combat against you,
Yes, against me, who should know better
Yet always of Eve's apple eats.
But now as you do see me yawn,
You have no need to cry as loud
As ‘Lazarus come leave your tomb’;
I know that which he did not know,
I know that you have come to me,
And do not even clutch the hem
Of your all-holy, holiest robe:
It heals me that I trust and know
Hoe Ghij, gezeghen door de wolcken
Ter saligheid van alle volcken,
Voor alle volcken van dijn’ Kerck
Getreden zijt in ‘tbloedigh werck,
En hebt de wyn-pers self getreden;
Met wonderwercken en met reden
De Kieckens van dijn’ eighen’ renn
Vergadert, daer ick een af ben:
Ghij hebt van dijn’ verdoolde schaepen
De Cudde t’samen komen raepen,
En van die Schaepen ben ick een;
Dat weet ick uyt dijn’ eighen’ re’en.
Dat weten kond ick niet bereicken,
Hadt ghij de hand niet willen reicken,
Om mij te slepen uyt den nacht
Van myn’ onkunde sonder macht.
Hebt medelyden met den Weter,
En, dien ghij wel deedt, doet hem beter:
Gedooght niet dat in wetenschap
Mijn wanckelend Geloove slapp’.